चंद्र हळूहळू पृथ्वीपासून पुढे सरकत आहे, जटिल गुरुत्वीय परस्परसंवादाच्या परिणामी नासाच्या शास्त्रज्ञांनी स्पष्ट केलेली एक घटना. सध्या, चंद्र दर वर्षी अंदाजे 4 सेंटीमीटर वेगाने वाहून जातो, ही प्रक्रिया पृथ्वी आणि त्याचे उपग्रह यांच्यातील भरती-ओहोटीच्या शक्तींनी प्रभावित होते. हे स्थिर पृथक्करण, जरी मानवी कालखंडात अगोदरच दिसत नसले तरी, अवकाश संस्थेच्या म्हणण्यानुसार, पृथ्वी-चंद्र प्रणाली आणि तिच्या दीर्घकालीन उत्क्रांतीवर खोल परिणाम होतो.
चंद्राच्या प्रवाहात भरती-ओहोटीच्या शक्तींची भूमिका
पृथ्वीच्या गुरुत्वाकर्षणामुळे चंद्राच्या आकारात फुगे निर्माण होतात, तर चंद्राचे गुरुत्वाकर्षण पृथ्वीवर, विशेषत: त्याच्या महासागरांवर समान शक्तींचा वापर करते. तथापि, पृथ्वीवरील भरती-ओहोटी चंद्राच्या स्थितीपेक्षा किंचित मागे पडतात कारण पाण्याला गुरुत्वाकर्षण बदलांना प्रतिसाद देण्यासाठी लागणारा वेळ लागतो, असे नासा म्हणते. हे अंतर घर्षण निर्माण करते, पृथ्वीचे परिभ्रमण कमी करते आणि चंद्रावर ऊर्जा हस्तांतरित करते, त्याला उच्च कक्षेत ढकलते.
नासा स्पष्ट करते की या परस्परसंवादामुळे चंद्र वाहून जातो आणि पृथ्वीचा दिवस प्रति शतकात सुमारे 2 मिलिसेकंदांनी वाढतो. कोट्यवधी वर्षांमध्ये, उर्जेच्या या गतिशील देवाणघेवाणीने दोन खगोलीय पिंडांमधील संबंधांना लक्षणीय आकार दिला आहे.
दूरच्या भविष्यासाठी परिणाम
ही प्रक्रिया आणखी 50 अब्ज वर्षे चालू राहिल्यास, चंद्राची कक्षा इतकी विशाल होईल की पृथ्वी स्वतःच चंद्राशी ज्वारीने लॉक होऊ शकते. याचा अर्थ असा होईल की पृथ्वीच्या फक्त एका गोलार्धात चंद्र आकाशात दिसेल. प्लूटो-चॅरॉन सिस्टीममध्ये अशीच एक घटना आधीच पाहिली गेली आहे, जिथे दोन शरीरे परस्पर ज्वारीने लॉक केलेली आहेत.
असे बदल मानवी अनुभवाच्या पलीकडे टाइमस्केलवर होत असताना, ते पृथ्वी-चंद्र प्रणालीच्या चालू उत्क्रांतीवर प्रकाश टाकतात, जे सुमारे 4.5 अब्ज वर्षांपूर्वी चंद्र तयार झाले तेव्हा सुरू झाले. NASA चे संशोधन या भरती-ओहोटीच्या परस्परसंवादांच्या गुंतागुंतीचा उलगडा करत आहे, आपल्या सौरमालेच्या आत आणि पलीकडे असलेल्या ग्रह प्रणालींमध्ये अंतर्दृष्टी देते.
