इटलीच्या पुगलिया प्रदेशातील मासेरिया कँडेलारो या प्रागैतिहासिक स्थळावर निओलिथिक कालखंडातील किमान 15 मानवी कवट्यांचा साठा सापडला आहे. पुरातत्वशास्त्राच्या युरोपियन जर्नलमध्ये नोंदवण्यात आलेल्या या शोधाने प्राचीन दफन पद्धती आणि विधींबाबत प्रश्न उपस्थित केले आहेत. रेडिओकार्बन डेटिंग सूचित करते की कवट्या 5618 ते 5335 बीसी दरम्यान राहणाऱ्या व्यक्तींच्या होत्या आणि बहुतेक अवशेष पुरुषांचे असल्याचे मानले जाते.
मध्ये हा अभ्यास प्रकाशित झाला होता पुरातत्व युरोपियन जर्नलअहवालानुसार, कवट्या “स्ट्रक्चर क्यू” लेबल केलेल्या संरचनेत सापडल्या होत्या, जे नियुक्त दफन स्थळ नव्हते तर घरगुती आणि धार्मिक दोन्ही वस्तू असलेले बुडलेले वैशिष्ट्य होते. लाइव्ह सायन्सशी बोलताना केंब्रिज विद्यापीठातील पुरातत्वशास्त्रज्ञ जेस थॉम्पसन यांच्या म्हणण्यानुसार, कवट्या पूर्वीच्या दफनातून मिळवल्या गेल्या, मोठ्या प्रमाणावर हाताळल्या गेल्या आणि नंतर एकत्र जमा केल्या. हाडांनी झीज होण्याची चिन्हे दर्शविली परंतु हिंसेचा कोणताही पुरावा नाही, शत्रूच्या ट्रॉफीच्या डोक्याचे सिद्धांत नाकारले.
असामान्य विधी पद्धती सुचविल्या
कवटीच्या तुकड्यांची अवस्था झाली आहे संशोधक ते वडिलोपार्जित विधींचा भाग होते असे मानणे. असा अंदाज आहे की हाडे प्रतिकात्मक हेतूने प्रदर्शित किंवा हाताळली गेली असावीत, जरी निलंबनासाठी बदल करण्यासारखे कोणतेही प्रत्यक्ष पुरावे सापडले नाहीत. थॉम्पसन यांनी स्पष्ट केले की मानवी हाडांचे महत्त्व त्यांच्या समजल्या जाणाऱ्या शक्ती किंवा समाजातील कार्यक्षमतेशी जोडलेले दिसते.
ठराविक दफन स्थळ नाही
कवटी हलकेच मातीने झाकल्या गेल्या होत्या, ज्यामुळे असे सूचित होते की ते औपचारिकपणे पुरण्याऐवजी सोडून दिले गेले होते. या संदर्भात अवशेष जमा करण्याची कृती हाडांचे “विघटन” करणे, त्यांचे “माजी पूर्वज” मध्ये रूपांतरित करणे असे मानले जाते. थॉम्पसनने नमूद केले की अंतिम प्लेसमेंटचा कदाचित एक प्रतीकात्मक अर्थ आहे, जो विधींमध्ये त्यांचा वापर समाप्त झाल्याचे सूचित करतो.
हा शोध निओलिथिक कालखंडातील गुंतागुंतीच्या शवागार पद्धतींच्या वाढत्या पुराव्यात भर घालतो आणि सुरुवातीच्या समाजांनी त्यांच्या मृतांशी कसा संवाद साधला यावर प्रकाश टाकला. पुढील अभ्यासामुळे या प्राचीन रीतिरिवाजांमधील अतिरिक्त अंतर्दृष्टी प्रकट होऊ शकते.
